به نام خدا

 

سوال 1: چه چیزی شما را ترغیب به انتخاب این رشته کرد؟ آیا آشنایی کافی برای ورود به رشته ی کاردرمانی را داشتید؟

چیز زیادی از رشته ی کاردرمانی نمیدانستم فقط میدانستم که یکی از رشته های توانبخشی است. پس از شرکت در آزمون کنکور سراسری سال 1352 و انتخاب رشته ی اولیه در رشته ی کاردرمانی قبول شدم و برای پذیرش در دانشگاه باید یک مصاحبه ی حضوری را نیز انجام میدادیم. شخص مصاحبه گر خانم فتحی مزیو بودند که از طرف سازمان بهداشت جهانی مامور دایر کردن رشته ی کاردرمانی در دانشگاه تهران بودند. این را نیز اضافه میکنم که روزی قبل از انتخاب رشته بنده از جلوری دانشکده ی توانبخشی دانشگاه تهران گذر کردم و در آنجا کتابچه کاردرمانی را که بر دیوار نصب بود را نیز مطالعه کردم.

در پاسخ به ادامه ی سوال شما که گفتید چه چیزی مرا ترغیب به ورود به این رشته کرد باید بگویم که کمک کردن به مردم و به خصوص به افراد معلول حسی از لذت و شادمانی را در من می انگیزد و این اصلی ترین انگیزه برای ورود به این رشته بود.

سوال 2: به نظر شما آیا اشتباهی در مسیر کاردرمانی ایران وجود دارد؟

خوب باید بگویم زمانی که ما این رشته را شروع کردیم هنوز رشته ی کاملا شناخته شده ای نبود اما اکنون وضع فرق کرده است. من در سال 1995 در جشن صدمین سالگرد این رشته در لس آنجلس آمریکا بودم و در انجا احترامات زیادی دریافت کردم که این خود نشان دهنده ی قدر و منزلت رشته ی ماست. و نیز اضافه میکنم زمانی که من در کشور های گوناگونی مثل استرالیا کانادا و جاهای دیگر در فستیوال ها شرکت میکردم میدیم که سایر افراد نیز از لحاظ سطح نگرش هم طراز ما بودند. اما با ذکر این مقدمه برسیم به سوال شما و ان این که من نمیگویم که اشتباهی در مسیر وجود ندارد و من معتقد هستم که ما باید در پاره ای از موارد نگرش خود را تغییر دهیم. من به عنوان مادر کاردرمانی ایران در سال های 1356 و 1357 برای بقای این رشته در ایران زحمات بسیاری کشیدم هنگامی بعضی از افراد میگفتند این رشته به درد کشور ما نمیخورد. من با تلاش های خود ثابت کردم که این رشته به درد ما می خورد و در ستاد انقلاب فرهنگی نماینده ی شهید بهشتی بودم و در انجا کوشیدم که زیر ساخت های لازم را برای این رشته در کشورمان فراهم کنم. البته یک نگرش اشتباه در جامعه نیز نسبت به رشته وجود دارد ئ البته این نگرش رابطه ی تنگاتنگی با فرهنگ دارد. به نظر من نگرش ما نسبت به انجام وظایف خود باید وسیع تر پخته تر و جامع تر باشد. بگذارید برای شما یک مثال بزنم. در رشد روانی حرکتی کودک یکی از وظایف ما ارزیابی دقیق کودک از لحاظ جسمی و روانی است اما فقط یکی دو نفر را دیدم که در کشور ما این کار را انجام میدهند و این مسیر اشتباهی است. در کل باید روی نگرش جامعه نیز بیشتر کار کنیم.

سوال 3: اگر در روند درمانی که توسط یکی از همکارانتان صورت میگرد اشتباهی ببینید عکس العمل شما چه گونه خواهد بود؟

بنهد هیچ گاه به خودم اجازه نمیدهم که به طور مستقیم به همکار خودم تذکر بدهم. سعی میکنم اول با ایشان ارتباط نزدیک بگیرم و بعد دربارهی کیس مورد نظر با هم مشورت کنیم و نباید فراموش کنیم که مهم هدف و درمان نهایی است. البته یکی از معضلات کاردرمانی در ایران نبودن تیم توانبخشی است چون اگر این تیم وجود داشته باشد با مشورت هایی که درون تیم صورت میگیرد اشتباهات به حداقل می رسد.

سوای 4: اگر از دانشجویی راضی نبوید چه کار میکرید؟

باید به شما بگوییم که بنده 36 سال در این زمینه فعالیت کردم و حتی در اخرین سال فعالیت خود با عشق و علاقه به محل کار خودم وارد میشدم و هیچ گاه از دانشجویی بدم نیامد. شاید در این مدت 3 یا 4 دانشجو رفتار یا حرکت زشتی میکردند اما من طوری رفتار میکردم که ان ها به حرکت زشت خودشان پی ببرند و بعد عذرخواهی کنند. الان هم بعد از گذر زمان بسیار طولانی در مناسبت هایی مثل عید من بالغ بر 100 پیام تبریک از دانشجو های خودم دریافت میکنم که این نشان صمیمیت حاکم بین ما بوده است.

سوال 5: آینده ی کاردرمانی در ایران را چگونه میبینید؟

خوب این رشته یکی از رشته های اصلی توانبخشی است و چون دیگاه کلی نگر و هالستیک دارد در بسیاری از جوامع اینده ی درخشانی دارد. البته نگرش ما نیز در اینده ی رشته موثر است مثلا در زمانی که من فعالیت میکردم انگیزه ی بیشتری برای کار کردن بود اما متاسفانه الان زمانی که دانشجویان فارغ التحصیل میشوند و به کار بالینی میپردازند دیگر به اینده ی روشن تری فکر نمیکنند. من همیشه به دانشجویانم میگفتم که هنگام بالا رفتن از 20 پله فقط به چهار پله ی پیش رو نگاه نکنید و نگاهی هم به دور داشته باشید. در پایان اینده ی رشته را در جامعه ی ما یکنواخت میبینم.